ارزیابی الگوی علامتی و فراوانی اختلال بدشکلیبدن در دانشجویان

مقدمه اختلال بدشکلیبدن یکی از اختلالات شبهجسمانی است که به صورت اشتغال ذهنی با نقص تخیلی یا تحریف مبالغهآمیز یک عیب خفیف در ظاهر جسمانی تعریف میشود. با توجه به تفاوت شیوع این اختلال در منابع گوناگون و شیوع بالاتر آن در دانشجویان، به مطالعهی الگوی علامتی و فراوانی اشتغال ذهنی با علائم اختلال بدشکلیبدن در دانشجویان ساکن خوابگاههای دانشگاه علوم پزشکی مشهد پرداخته شد. روش کار این مطالعهی توصیفی در سال 1385 بر500 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد به روش نمونهگیری چندمرحلهای انجام شده است. این افراد توسط پرسشنامهی دموگرافیک و پرسشنامهی اختلال بدشکلیبدن بدون ذکر نام تحت بررسی مقطعی قرار گرفتند و یافتهها با استفاده از نرمافزار spss و شاخصهای پراکندگی و آزمونهای آماری مجذور کای و تی مستقل و تحلیل واریانس ارزیابی شدند. نتایج میانگین سن افراد 23/45 سال بود. از جمعیت مورد مطالعه بر اساس پرسشنامهی ذکر شده، 172 نفر (34/4%) در مورد ظاهر خود نگران بودند که در بین آنها بیشترین نگرانی مربوط به صورت و به خصوص بینی و پوست بود (68 نفر، 39/8%). شیوع اختلال بدشکلیبدن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد7/4% بود و فراوانی دو جنس در گروههای مبتلا و غیرمبتلا تفاوت آماری معنیداری نداشت (p=0/242). تمام دانشجویان مبتلا به اختلال بدشکلیبدن مجرد بودند. نتیجه گیری اشتغال ذهنی با تصویر بدن در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد شایع بوده و نتایج شیوع اختلال بدشکی بدن نیز از آمارهای موجود در جمعیت عمومی بالاتر بود. الگوی نارضایتی از وضعیت ظاهری بدن در دانشجویان ایرانی با الگوی کشورهای غربی متفاوت بود.